ΞΑΝΑ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΘΩΟΤΗΤΑ


Εκτός από το χρόνο πάνω μας κουβαλάμε και τους χώρους μας: τους χώρους της παιδικής μας ηλικίας, τους χώρους του περασμένου καλοκαιριού, τις πλατείες, τις γειτονιές, τους δρόμους, τα βουνά, τα ποτάμια. Χώροι «άτακτα» τοποθετημένοι στο μυαλό μας , που πολλές φορές περνάμε από τον έναν στον άλλο με περάσματα άλλοτε αθόρυβα και ήσυχα και άλλοτε με βίαια και φαινομενικά ασύνδετα.

Το ίδιο γίνεται και με το χρόνο. Βιώνουμε ταυτόχρονα τον «εδώ» χρόνο με τον χθεσινό ,με τον περσινό ,μ` αυτόν που φτάνει μέχρι την παιδική ηλικία μας, αλλά και με τον αυριανό και με αυτόν του μέλλοντός μας, αν έχουμε εξασκηθεί στο να ονειρευόμαστε και να σχεδιάζουμε.

Τα έργα στέκονται στο εργαστήριο μισοτελειωμένα για μέρες, μήνες και χρόνια μπορεί. Περιμένουν να βρουν την ενότητά τους με λέξεις στέρεες και γεμάτες. Εκτελούν το δερβίσικο κύκλο της αντοχής και της υπομονής μέχρι να συντελεστεί μια αφήγηση για την ενότητα αυτού του κόσμου.

Πέτρος Μπάτσιαρης